داستان شهادت

                                 شهادت در آغوش هم 

  

خانم خالقی پور از قول سید جلال ج... یکی از همرزمان رسول و علیرضا از شهادت آنها این طور تعریف می کند: روزی که حضرت امام (ره) پذیرش قطعنامه 5۹8 را با پیام تاریخی خود مبنی بر نوشیدن جام زهر اعلام فرمودند.   

رسول سرش را پایین انداخت و با اندوه گفت : بعداز نوشیدن جام زهر توسط امام  

زندگی دیگر برای من هیچ ارزشی ندارد ،شب عملیات ،رسول پیش من آمد و سفارش علیرضا را کرد و علیرضا هم در غیاب رسول سفارش برادرش رسول را به من می کرد. 

 نه تتها علیرضا٬ بلکه سایر دوستان و همرزمانمان نیز متفق القول می گفتند: 

رسول این بار بدجوری نور بالا می زند . این دفعه حتما" شهید خواهدشد . همچنین درساعاتهای آخر قبل از عملیات بود که من رفته رفته داشتم آثار شهادت و بقول بچه ها نور بالا را از علی رضا نیز دریافت می کردم ُ این شد که دیگر چشم از این دو برادر بر نداشتم و متعاقبا" صحنه هایی را شاهد بودم که اگر باچشمان خودم نمی دیدم هر گز باورشان نمی کردم و گویی تنها در فیلمها  امکان دارد که این اتفاقات رخ بدهد. 

علیرضا با تفنگ دوربین دار خود یک عراقی را می بیند که با تفنگ ۵۱ ضد هوایی به طرف بچه ها تیر اندازی می کند . وقتی قصد هدف قرار دادن او را می کند، ناگهان تیری به ران پایش می خورد و با گفتن یک آخ نا خودآگاه ُ بر زمین می افتد و پس از آن تنها از شهید نشدنش نالان بود ُنه درد پایش سریع پایش را که مورد اصابت یکی از همان گلوله های۵۱قرار گرفته بود را٬با چفیه اش بستم خون مثل چشمه از سفیدرانش غل می زد . و من با توجه به آموزشهای امداد گری هیچ امیدی به نجاتش نداشتم  چون اولین درمانگاه کیلومترها عقبتر از منطقه عملیاتی ما بود و ما در عمق دل دشمن ناگهان رسول،درآن تاریکی شب علیرضا را می بیند که برزمین افتاده ، دستش را برسر گذاشت و گفت : ای وای علی چی شده ؟ رسول علی را به دوش کشید و من، پاهای علیرضا را بغل کردم که به خاطر قامت بلندش برزمین کشیده می شد همزمان علیرضا روی دوش برادر با او صحبت می کرد . و می گفت نمی دانم چرا نشد این بار هم شهید نشدم نمی دانم چرا؟ 

 و این دو برادر در آن هنگام با یکدیگر زمزمه هایی وصف نشدنی داشتند . در همین وقت صدای انفجار خمپاره ای هرسه مارا برزمین انداخت. من صدای دو برادر را می شنیدم که درآغوش یکدیگر مناجاتی را زمزمه می کردند و آخرین کلام هر دو شان فریاد یا زهرا بود  . و  آن دو در آخرین لحظه های جنگ بالاخره در آغوش یکدیگر به وصال معشوق خود نائل آمدند.  

شهادت شهید رسول خالقی پور از زبان خود شهید 

جند روز قبل از آخرین عملیات درست در ایامی که قطعنامه امضاء شده بود ٫ دشمن مجددا"در ناحیه غرب از اسلام آباد و در جنوب از منطقه پاسگاه زید شلمچه شروع به حمله نمود ٫ و گردان ما می بایست به منطقه شلمچه درجنوب می ر فت درست در آن هنگام بود که شهید رسول خالقی پور در جمع بچه ها گفت بچه ها باب شهادت مجددا" کمی باز شده است (کرکرهء شهادت کمی بالا رفته ) و ما فرصت کمی داریم هر کسی شهادت میخواهد باید شیرجه بزند .من هم مثل  فیلم ها در لحظه آخر کشته میشوم و روی مرز بین المللی به زمین می افتم بعد شورته های سازمان الملل در حالی که سوت پایان را می زنند می آیند و درست بالای سر من پرچم های سفید خود را در زمین فرو می کنند. بعدخانواده هایمان می آیند و ا جساد ما را می برند. شهید رسول خالقی پور به همراه برادر و چند همرزم دیگرش دو روز بعد در واپسین لحظه های جنگ روی جاده مرزی بین آبادان و بصره جان به جان آفرین تسلیم کردند . و پیکر های پاکشان تا چهل روز بعد نیز در همان محل باقی ماند. تا اینکه پدر شهیدان خالقی پور بهمراه چند تن از دوستان وهمرزمان شهید به منطقه رفته و اجساد مطهر ایشان را شناسایی و به محل دفنشان در قطعه ۲۷بهشت زهرای تهران منتقل می کنند . روحشان متعالی باد .  

     مطلب از سید .ج. جعفری یکی از همرزمان شهیدان           

                عکس و مطالب از سایت مرکز امور زنان و خانواده ریاست جمهوری